Sztuczna inteligencja ogólna (AGI), koncepcja maszyn osiągających poziom inteligencji ludzkiej, jest często postrzegana jako święty Graal rozwoju AI. Firmy takie jak OtwórzAI I DeepMind firmy Google często przedstawiają swoje przełomy jako kamienie milowe w kierunku AGI.
Jednak Neil Lawrence, profesor uczenia maszynowego na Uniwersytecie Cambridge, uważa, że takie podejście jest błędne, nazywając sztuczną inteligencję ogólną „bzdurą” i twierdząc, że nie powinno się w ogóle porównywać sztucznej inteligencji i inteligencji ludzkiej.
Pogląd Lawrence’a, przedstawiony w jego nowej książce Człowiek atomowy: zrozumienie siebie w erze sztucznej inteligencjisprzeciwia się narracji mówiącej o tym, że sztuczna inteligencja ostatecznie dorówna inteligencji człowieka.
Jego argumentacja jest prosta, ale głęboka: sztuczna inteligencja zasadniczo różni się od ludzkiego poznania i byłoby błędem oczekiwać, że będzie odzwierciedlać zawiłości ludzkiego myślenia.
Maszyny nie są takie jak my i to jest w porządku
Według Lawrence’a wzrost liczby systemów sztucznej inteligencji, takich jak CzatGPT i jego konkurentów doprowadziło do błędnego porównania inteligencji ludzkiej i sztucznej. Podczas gdy systemy te mogą wykonywać szereg zadań, o których wcześniej sądzono, że wymagają ludzkiej inteligencji — takich jak pisanie esejów lub odpowiadanie na złożone pytania — Lawrence twierdzi, że ich funkcjonowanie jest znacznie bardziej ograniczone niż termin „inteligencja ogólna„sugeruje.
W istocie, AI jest doskonała w wąskich, wyspecjalizowanych zadaniach, często znacznie przewyższając ludzi pod względem szybkości i wydajności. Lawrence ostrzega jednak, że ta forma inteligencji jest bardziej podobna do zachowania mrówek niż do ludzkiej myśli.
W wywiadzie dla NowośćScientistwierdzi, że systemy AI, niezależnie od tego, jak zaawansowane, działają w ramach wstępnie zdefiniowanych parametrów i nie mają szerszej elastyczności poznawczej, jaką posiadają ludzie. Lawrence sugeruje, że inteligencja AI jest specyficzna dla zadań i zaprogramowana, podczas gdy inteligencja ludzka wyłania się ze złożoności biologicznej, emocji i interakcji społecznych — rzeczy, które maszyny nie mogą się replikować.
Lawrence odrzuca dążenie do AGI jako rozproszenie uwagi, twierdząc, że stawia nierealistyczne oczekiwania co do tego, co AI może osiągnąć. Twierdzi, że obecna AI jest daleka od „ogólnej” i nie należy oczekiwać, że osiągnie poznanie podobne do ludzkiego.
„Natura inteligencji, którą obserwujemy w sztucznej inteligencji, jest skrajnie różna od naszej”
Twierdzi, nazywając to „absurdalny„traktować inteligencję maszyn tak, jakby była na drodze do upodobnienia się do inteligencji ludzkiej.
Co sprawia, że jesteśmy „wyjątkowi”?
To, co czyni ludzi wyjątkowymi, jest pytaniem, które od wieków wprawia filozofów w zakłopotanie. Wielu wskazuje na naszą zdolność do abstrakcyjnego rozumowania, samoświadomości i podejmowania decyzji moralnych jako kluczowe wyznaczniki tego, co nas wyróżnia.
W przeciwieństwie do zwierząt, których zachowania są często napędzane instynktem lub przetrwaniem, ludzie potrafią kontemplować istnienie, zastanawiać się nad naturą wszechświata, a nawet kwestionować sens samego życia. Ta zdolność do refleksji nad naszymi własnymi myślami — cecha znana jako metapoznanie—nadaje naszej inteligencji głębię i złożoność, które często bierzemy za pewnik.
Nie chodzi tylko o przetwarzanie informacji, ale o ich zrozumienie, odczuwanie i refleksję nad nimi, czego sztuczna inteligencja, pomimo swojej ogromnej mocy obliczeniowej, nie jest w stanie osiągnąć.
Z biologicznego punktu widzenia ludzie i zwierzęta mają wiele wspólnego z tym samym genetycznym schematem. Ewoluowaliśmy od wspólnych przodków, a mechanizmy rządzące naszymi ciałami fizycznymi — naszymi komórkami, neuronami i organami — są zadziwiająco podobne. Mimo to ludzki mózg z jego rozległą neokorą jest zaprogramowany na poziom wyrafinowanej myśli i emocji, który wydaje się nie mieć sobie równych w królestwie zwierząt.
Nasze mózgi umożliwiają kreatywność, język, kulturę i niuansowe rozumienie moralności. Podczas gdy zwierzęta mogą wykazywać się niezwykłą inteligencją — jak kruk używający narzędzi lub delfin demonstrujący współpracę społeczną — ich poznanie nie ma samoświadomości, głębi kulturowej i zdolności adaptacji, które posiadają ludzie.
Gdy od tych biologicznych i filozoficznych rozróżnień odniesiemy się do sztucznej inteligencji, kontrasty staną się jeszcze wyraźniejsze.
AI, bez względu na to, jak bardzo jest wyrafinowana, nie ma ucieleśnienia, które jest centralne dla życia ludzi i zwierząt. Nasza inteligencja jest głęboko zakorzeniona w naszej biologii, pod wpływem naszych emocji, wrażeń fizycznych i więzi społecznych. AI, przeciwnie, działa w zupełnie innym wymiarze — przetwarza dane, uczy się wzorców i wykonuje zadania, ale nie czuje, nie odzwierciedla ani nie angażuje się w emocjonalną i społeczną złożoność, która definiuje ludzkie, a nawet zwierzęce doświadczenia.
Sztuczna inteligencja może być w stanie symulować aspekty ludzkiego zachowania, takie jak rozpoznawanie twarzy lub generowanie tekstu, ale zasadniczo brakuje jej głębi ludzkiej świadomości. Doświadczenie bycia człowiekiem — zmaganie się z radością, smutkiem, miłością i pytaniami egzystencjalnymi — jest coś czego nie da się zakodować w algorytmach.
Transformacja społeczeństwa, a nie powielanie ludzkości
Chociaż AI może nigdy nie odtworzyć pełnego zakresu ludzkiej inteligencji, już teraz przekształca społeczeństwo w głęboki sposób. Zamiast dążyć do naśladowania ludzkiej świadomości, prawdziwa siła AI leży w jej zdolności do uzupełniania i rozszerzania ludzkich możliwości.
Maszyny nie są ograniczone ograniczeniami narzuconymi przez biologię – nie odczuwają zmęczenia, emocji ani dylematów etycznych – co sprawia, że są niezwykle wydajne w zadaniach wymagających szybkości, precyzji i przetwarzania danych na niewyobrażalną skalę.
Dzięki temu sztuczna inteligencja staje się potężnym narzędziem, które nie zastępuje ludzkiej myśli, lecz rozszerza nasze możliwości.
Jednak ta transformacja nie jest pozbawiona wyzwań. Rosnące poleganie na AI wywołuje głębsze pytania o etykę, prywatność i kontrolę. W miarę jak systemy AI stają się coraz bardziej zintegrowane z codziennym życiem, zaczynają wpływać na decyzje, które tradycyjnie wymagają ludzkiego osądu — decyzje obciążone moralnymi implikacjami. Podczas gdy AI może przetwarzać fakty i prawdopodobieństwa, nie potrafi pojąć etycznych niuansów swoich działańpozostawiając społeczeństwu problem z tym, jak i gdzie odpowiedzialnie stosować takie technologie.
Kluczem jest uznać rolę AI jako narzędzia, a nie bytu. W miarę jak społeczeństwo ewoluuje wraz ze sztuczną inteligencją, musimy skupić się na wykorzystaniu jej mocnych stron, aby rozwiązywać problemy wykraczające poza ludzkie możliwości, nie zakładając, że kiedykolwiek odzwierciedli ona pełne spektrum ludzkiego doświadczenia. Jej zdolność do przetwarzania ogromnych zestawów danych, wykonywania szybkich obliczeń i usprawniania powtarzalnych zadań powinna być postrzegana jako okazja do przekształcenia naszego świata — a nie próba odtworzenia tego, co czyni nas ludźmi.
Przestańmy porównywać, zacznijmy współpracować
W miarę jak wkraczamy w erę, w której sztuczna inteligencja coraz częściej przecina się z wysiłkami człowiekanacisk powinien zostać przeniesiony z porównywania AI do ludzkiej inteligencji na badanie, w jaki sposób te dwie formy inteligencji mogą działać w tandemie. Binarna debata na temat tego, czy AI może, czy nie może replikować ludzkiej myśli, przesłania bardziej produktywną dyskusję na temat tego, w jaki sposób AI może uzupełniać ludzkie umiejętności i zwiększać nasze możliwości.
Istota tego potencjału współpracy leży w zrozumieniu, że sztuczna inteligencja nie jest konkurentem dla ludzkiej inteligencji, lecz partnerem, który wzmacnia nasze umiejętności.
Przyszłość sztucznej inteligencji powinna polegać na wykorzystaniu jej możliwości wzmacniać potencjał ludzki, zamiast starać się go zastąpić. Skupiając się na współpracy, możemy wykorzystać mocne strony AI, aby stawić czoła złożonym globalnym wyzwaniom i poprawić jakość życia. To podejście wymaga zmiany sposobu myślenia z postrzegania AI jako zagrożenia na rozpoznawanie jej jako narzędzia, które, gdy jest używane w sposób przemyślany, może pomóc nam osiągnąć nasze wspólne cele.
Ostatecznym celem nie jest replikacja ludzkiej inteligencji, lecz stworzenie synergii, w ramach której sztuczna inteligencja usprawnia ludzkie podejmowanie decyzji, kreatywność i rozwiązywanie problemów.
Przyjęcie tej perspektywy pozwala nam wykorzystywać sztuczną inteligencję jako potężny sojusznik w naszym dążeniu do postępuosiągając to, co ani ludzie, ani maszyny nie mogłyby tego dokonać same.
Źródła obrazów: Emre Çıtak/Ideogram AI
